ก่อนการระบาดของโคโรนาไวรัส โบน คอร์ตี้ วัย 43 ปี เป็นพ่อค้าธุรกิจเล็กๆ ในเมืองเพย์นสวิลล์ ชุมชนปาร์กเกอร์ เพ้นท์Paynesville City เป็นหนึ่งในเมืองที่อยู่รายรอบเมืองหลวง Monrovia ที่มีประชากรหนาแน่นของไลบีเรียโบนเป็นแม่ของลูกแปดคนอายุระหว่างสามถึง 16 ปี เช่นเดียวกับผู้หญิงอีกหลายคนในไลบีเรีย เธอดูแลครอบครัวขยายด้วยเช่นกัน โบนเป็นพ่อแม่ทางสายเลือดของลูก 5 คน ในขณะที่คนอื่นๆ เป็นน้องสาวผู้ล่วงลับของเธอที่เสียชีวิตอย่างน่าอนาถจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ในปี 2560ลูกค้าประจำเรียกเธอว่า ‘นมเย็น’ ซึ่งเป็นชื่อที่เธอได้รับจากนมเย็นรสอร่อยที่เธอขายก่อนการระบาดใหญ่ในไลบีเรีย
ชีวิตของโบนเต็มไปด้วยความยาก
ลำบากทางเศรษฐกิจ ซึ่งเธอต้องเอาชนะให้ได้เป็นส่วนใหญ่ เธอเล่าว่าพ่อของลูกชายวัย 3 ขวบของเธอหายตัวไปพร้อมกับสัญญาว่าจะเปลี่ยนเงินเก็บเพียงเล็กน้อยให้เป็น “ประเทศ” ที่ทำกำไร จนบัดนี้ก็ยังไม่กลับ
“พ่อของลูกชายฉันขอเงินที่เราเก็บไว้ให้ครอบครัวไปทำธุรกิจ แต่ตั้งแต่เขาจากไป ฉันท้องแล้ว ตอนนี้เขา (ลูกชายของเรา) อายุได้ 3 ขวบแล้ว ฉันไม่รู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว”ตั้งแต่เริ่มต้นของโควิด-19 ธุรกิจของโบนก็สะดุด และเธอได้ใช้รายได้ทั้งหมดจากการขายนมเย็น ซึ่งเป็นแหล่งรายได้เพียงแหล่งเดียวที่จะเลี้ยงดูทั้งครอบครัวของเธอ“ตั้งแต่เริ่มป่วย ผู้คนก็กลัวที่จะซื้อนม ไม่มีใครอยากซื้อ และฉันก็แพ้ ฉันก็เลยตัดสินใจว่าจะไม่ขายนมอีกต่อไป” เธอกล่าวLife for Bone และลูก ๆ ของเธอนั้นทนไม่ได้ตามที่เธอบอก ตอนนี้เธอทำงานสบายๆ รวบรวมและสะสมสิ่งสกปรกเพื่อสร้างรากฐานของบ้าน เด็กสามคนขายถุงพลาสติกตามท้องถนน ในขณะที่ลูกชายคนโตกำลังทำงานบ้านเพื่อช่วยให้ครอบครัวอยู่รอด
“ตอนนี้ฉันกำลังช่วยคนคนหนึ่งเติมรากฐานบ้านของพวกเขา ฉันจ่าย 150.00 ยูโร [ประมาณ 75 เซ็นต์] และต้องโหลดอย่างน้อย 10 ชิ้นไปที่ไซต์ในหนึ่งวัน เงินที่เราหาได้จากการขายพลาสติกและการเติมรองพื้น คือสิ่งที่ทำให้เรามีชีวิตอยู่ได้ในตอนนี้
“บางครั้งเมื่อฉันคิดถึงความทุกข์ทรมานของฉัน ฉันแค่อยากจะฆ่าตัวตาย ตอนนี้ชีวิตของฉันไม่ง่าย สภาพที่ฉันพบ ฉันไม่สามารถอธิบายได้” เธอกล่าว
ก่อนเกิดโควิด-19 โบนและลูกๆ
ของเธอกินอาหารวันละ 2 มื้อ แต่ตอนนี้เป็นมื้อเดียวหรือไม่กินเลยเธอบอกทั้งน้ำตาที่ไหลอาบแก้มว่า “ตราบใดที่ฉันไม่ซักเสื้อผ้าให้คนอื่นหรือพกสิ่งสกปรกติดรองพื้น ฉันก็ให้อาหารลูกไม่ได้ วันเสาร์ที่หายไปนี้เราไม่ได้กิน แต่เรากินวันอาทิตย์ มันมาจากการแจกของเพื่อนบ้าน ฉันเก็บอาหารไว้เล็กน้อยสำหรับวันจันทร์…ฉันบอกเด็ก ๆ ว่าถ้าพวกเขากินในเช้าวันจันทร์ในเช้าวันจันทร์จะไม่มีอาหารในตอนเย็น คุณเห็นไหม ฉันสามารถอดอาหารให้เด็กๆ ได้เพราะฉันไม่มีและบางครั้งพวกเขาก็ไม่เข้าใจ แม้ในวันจันทร์พวกเขาจะกินตอน 4 โมงเย็น แต่อาหารไม่เพียงพอ ฉันทำให้พวกเขาดื่มน้ำให้เพียงพอ ฉันไม่คิดว่า [ฉันไม่รู้] ว่าพวกเขาสบายดีไหม แต่พวกเขานอนจนถึงวันอังคาร”
ในวันอังคารและวันพุธ โบนไปทำงานและกลับบ้านพร้อมข้าวห้าถ้วยซึ่งเธอนึ่ง และเด็กๆ กินโดยไม่มีซุปหรือน้ำมัน
วันพฤหัสบดีเป็น “วันงดอาหาร” สำหรับโบนและลูกๆ ของเธอ เนื่องจากฝนตกหนัก ส่งผลให้เธอและลูกชายของเธอไม่มีงานทำเพื่อขายพลาสติก เมื่อประเทศไลบีเรียเข้าสู่ฤดูฝนแล้ว ก็มีแนวโน้มว่าจะไม่มีวันให้อาหารกินได้อีก
“วันนี้ [วันพฤหัสบดี] จนถึงตอนนี้ไม่มีอาหารแล้ว แผนของฉันคือ พอตกเย็น ฉันจะไปหาผู้หญิงที่ฉันสามารถซักเสื้อผ้าให้มาซักเสื้อผ้า ฉันรู้ว่าเธอจะจ่ายแต่ไปซื้อเสื้อผ้า เป็นการประกันว่าเราจะกินวันศุกร์ เพราะคืนนี้ ฉันหวังว่าจะมีคนมาช่วยฉันให้เด็กๆ ได้ไม่ต้องนอนหิวอีก”
credit : coachfactoryoutletdeals.com fakelvhandbags.net theadultcoalition4.com montichiaricalcio.com newcoachfactory.com fofan.org tinbenderbodyshop.com northfacesoutletonline.net fattedcalf.net finalfantasyfive.com
